سوزن دوزی؛ سرمایه ای که می توانست قدرتمند ترین چرخ اقتصادی ایرانشهر شود

گزارش پهره؛ سـوزن‌دوزی هـنـر اصیل زنان  سیستان و بلوچستان است که   به جرأت می توان     این  هنر زیبا و منحصر بفرد  را بیانگر هویت و شناسنامه فرهنگی قوم بلوچ دانست.
هنری که امروزه کمتر کسی است که نام و آوازه این شاهکار بی توقع و نجیب را نشنیده باشد.شاهکاری با سرپنجه زنان بلوچ این  استان مرزی  که از نسلی به نسلی دیگر انتقال یافته است.
آن چنان که مهتاب نوروزی؛ هنرمند بمپوری از توابع ایرانشهر زنی با بیش از ۵۰ سال نقش زدن بر تار و پود پارچه ها یکی از بنام ترین زنان سوزن دوز در زمان حیاتش بود که او نیز با عدم توجه به نوع هنر زیبایش در اوج گمنامی از دنیا رفت. اما اینکه در حال حاضر چقدر به این هنر دیرینه و ماندگار توجه می شود سوالی است که جواب آن با عدم رضایت زنان بومی منطقه همراه است؛ چرا که تا به حال هیچ مسئولی به طور جدی بر این مسئله ورود نکرده است و اگر اقدامی هم صورت گرفته اصولی نبوده و تنها به صورت یک مسکن تنها برای مقطعی کارساز بوده است.
در این خصوص یکی از بانوان سوزن دوز ایرانشهری در گفت و گو با خبرنگار ما می گوید: سوزن دوزی بلوچی دیگر تنها یک هنر شخصی نیست بلکه با توجه به درخواست مشتری و نیاز اقتصادی خودمان یک منبع درآمد نیز محسوب می شود.

(الف.ب)  می گوید: نیاز امروز این هنر داشتن فروشگاهی بزرگ و زنجیره ای در کشور است که علاوه بر فروش آن زمینه معرفی این هنر اصیل نیز فراهم گردد ولی نمی دانم چرا همه مسئولین در برابر این خواسته ما سکوت می کنند و یا وعده های عمل نشده می دهند.
وی افزود: عدم بیمه سوزن دوزی برای کلیه افراد واجد شرایط؛ نبود بازارچه برای عرضه کالا؛ فروش سوزن دوزی های غیر بومی به نام بومی در نمایشگاه ها و همه و همه قصه تکراری این هنر زیبا اما مغفول است که کلید آن هم فقط در دستان مسئولین است که به سختی با ما همراه می شوند.
(ن . ه) نیز در این باره می گوید:  متأسفانه علی رغم استقبال خوبی که از این هنر می شود ولی به دلیل عدم ساماندهی از سوی مراکز ذی ربط مجبور به فروش این هنر با قیمت بسیار ناچیز به دلالان هستیم؛ آن چه که مسلم است سود آن نیز در جیب این افراد می رود و این برای ما خیلی رنج آور است؛ چرا با توجه به مشقت معیشتی مان سود حاصل از دسترنجمان عاید خودمان نشود.
انتهای پیام/  ۳۳۳۹