یادداشت؛
پاکستان، مهربانی و ادب پارسی است
در ایام اربعین سیستان وبلوچستانی ها پذیرای مهربانی و گرمای دلپذیر مردمان کشور دوست و همسایه پاکستان بودند.
به گزارش پایگاه خبری پهره؛ عباس نورزائی رئیس کانون جهادگران جهاد سازندگی استان سیستان و بلوچستان در یادداشتی نوشت: این روزها استان سیستان و بلوچستان، در اوج گرمای نفسگیر غیرمعمول خود، گرم استقبال از زائرین اربعینی پاکستان است.
مهربانی و گرمای دلپذیر مردمان این کشور دوست و همسایه را اولینبار در سال ۱۳۶۴ در استقبال از رهبر معظم انقلاب اسلامی که آن زمان در کسوت ریاستجمهوری اسلامی ایران بودند، شاهد بودیم و او از آن دیدار، بهعنوان حادثهای عظیم یاد کردند.
خبرگزاریهای دنیا چنین اذعان کردند: «بر روی نوارهای قرمزرنگی که دور سر بسیاری از استقبالکنندگان بسته بود، نوشته شده بود: گوشبهفرمان توایم خمینی، ما آمادهایم برای ایران خون خود را نثار کنیم.»
همین مردم مشتاق و عاشق اهلبیت علیهمالسلام، با ایجاد لشکر زینبیون، به جرگهٔ مقاومت پیوستند و در میادین واقعی جهاد، خون خود را نثار کردند. یادش به خیر در اردیبهشت همین امسال هم استقبال ۱۳۶۴ را برای رئیسجمهور شهید، به نیکی تکرار نمودند.
بد نیست به پاسداشت زبان شیرین و نغز پارسی در این کشور به نقل از باستانی پاریزی بپردازیم:
در پاکستان، نام خیابانها و محلات اغلب فارسی و صورت اصیل کلمات قدیم است. خیابانهای بزرگ دوطرفه را شاهراه مینامند. قنادی، را در آنجا شیرین کده میگویند!
اگر خودمانی باشیم میگوییم: ممنونم، متشکرم، اگر فرنگیمآب باشیم میگوییم مرسی، اما در آنجا کوچک و بزرگ، همه در چنین موردی میگویند: مهربانی!
ما اصرار داریم که بگوییم پارک فلان و پارک بهمان، پارک نیاوران را پلاک هم روی آن زدهایم؛ اما آنها بزرگترین پارک شهر خود را «جناحباغ» تابلو زدهاند.
آنچه ما شلوار میگوییم، در آنجا پاجامه خوانده میشود. این قطار سریعالسیر را در آنجا «تیزخرام» میخوانند!
جالبترین اصطلاح را در آنجا برای مادرزن به کار میبرند، آنها این موجودی را که ما مترادف با دیو و غول آوردهایم «خوش دامن» گفتهاند. واقعاً چقدر دلپذیر و زیبا است.
انتهای خبر/
مهربانی و گرمای دلپذیر مردمان این کشور دوست و همسایه را اولینبار در سال ۱۳۶۴ در استقبال از رهبر معظم انقلاب اسلامی که آن زمان در کسوت ریاستجمهوری اسلامی ایران بودند، شاهد بودیم و او از آن دیدار، بهعنوان حادثهای عظیم یاد کردند.
خبرگزاریهای دنیا چنین اذعان کردند: «بر روی نوارهای قرمزرنگی که دور سر بسیاری از استقبالکنندگان بسته بود، نوشته شده بود: گوشبهفرمان توایم خمینی، ما آمادهایم برای ایران خون خود را نثار کنیم.»
همین مردم مشتاق و عاشق اهلبیت علیهمالسلام، با ایجاد لشکر زینبیون، به جرگهٔ مقاومت پیوستند و در میادین واقعی جهاد، خون خود را نثار کردند. یادش به خیر در اردیبهشت همین امسال هم استقبال ۱۳۶۴ را برای رئیسجمهور شهید، به نیکی تکرار نمودند.
بد نیست به پاسداشت زبان شیرین و نغز پارسی در این کشور به نقل از باستانی پاریزی بپردازیم:
در پاکستان، نام خیابانها و محلات اغلب فارسی و صورت اصیل کلمات قدیم است. خیابانهای بزرگ دوطرفه را شاهراه مینامند. قنادی، را در آنجا شیرین کده میگویند!
اگر خودمانی باشیم میگوییم: ممنونم، متشکرم، اگر فرنگیمآب باشیم میگوییم مرسی، اما در آنجا کوچک و بزرگ، همه در چنین موردی میگویند: مهربانی!
ما اصرار داریم که بگوییم پارک فلان و پارک بهمان، پارک نیاوران را پلاک هم روی آن زدهایم؛ اما آنها بزرگترین پارک شهر خود را «جناحباغ» تابلو زدهاند.
آنچه ما شلوار میگوییم، در آنجا پاجامه خوانده میشود. این قطار سریعالسیر را در آنجا «تیزخرام» میخوانند!
جالبترین اصطلاح را در آنجا برای مادرزن به کار میبرند، آنها این موجودی را که ما مترادف با دیو و غول آوردهایم «خوش دامن» گفتهاند. واقعاً چقدر دلپذیر و زیبا است.
انتهای خبر/
کد مطلب: 431756
